bereits VERKAUFT

Das Originalbild finden Sie im Schaufenster von Wit Boy, Lange Gasse 12.

Kalenderfenster am 10.12.2021

Es singt und musiziert die Ev.-meth. Gemeinde Zwönitz.

De Ufenbank

In Winter, wenn’s oft stürmt un schneit,
wenn’s wattern tut wie net gescheit,
wenn’s Windwehe schmeßt bis an Fanster ra,
doß mer oft net naussah ka,
un is derzu racht pfaarisch kalt,
doß mer kann Hund nausstußen tut;
ja do is an schännsten of der Ufenbank,
wenn es Pfeifel brennt, do werd de Zeit net lang,
wenn es Feier prasselt, is’s in Stübel warm,
do ka’s wattern, doß Gott erbarm.   

Un wenn mer Obnd oft hutzen giet,
do is mer fruh, wenn mer’sch Haisel sieht.
Mer muß oft woten bis an de Knie,
ober es is waß Gott, ganz schie.
Un kimmt mer nort in Stübel nei,
haaßt’s: „Willkomme, namm när Platz.
Komm setz dich mit of der Ufenbank,
zünd a Pfeifel a, werd de Zeit net lang,
wenn es Feier prasselt, is’s in Stübel warm,
do ka’s wattern, doß Gott erbarm.”

Un sitzt mer nort racht schie besamm,
do is Gemütlichkeit un Laabn.
Do werd derzehlt un Hetz gemacht
bis oft nooch Mitternacht.
Der Kaffeetopp stieht in der Rähr,
waar will, daar schöppt sich ei.
Un do setzt mer sich halt of der Ufenbank,
denn ben Kaffeetopp werd de Zeit net lang,
wenn es Feier prasselt, is’s in Stübel warm,
do ka’s wattern, doß Gott erbarm.

Hot aaner oft racht weit ze gieh,
do muß’r in Winter viel ausstieh,
do zwickt’s in de Händ un in de Ohrn,
un der Bart is eingefrorn.
Ober kimmt mer ham, werd sich ausgezugn,
ne Schnee dan stampt mer o.
Un do setzt mer sich halt of der Ufenbank,
zünd a Pfeifel a, werd de Zeit net lang,
wenn es Feier prasselt, is’s in Stübel warm,
do ka’s wattern, deß Gott derbarm.

De Ufenbank die is aa gut,
wenn’s derham amol gewittern tut,
wenn de Fraa brummt un net aufhärn will,
is der Ma ganz aafach still.
Aar sogt gar nischt un denkt derbei:
Die härt schu wieder auf.
‘r setzt sich halt of der Ufenbank,
zünd’t a Pfeifel a, werd de Zeit net lang,
wenn is Feier prasselt is’s in Stübel warm,
ka se brumm, doß Gott erbarm.

Un is mer in der Fremd, uje,
do sieht mer oft ka bissel Schnee,
vo Gemütlichkeit is aah kaa Red,
un es Hutzengieh kennt mer net.
Do denkt mer freilich masnnichsmol,
is mer su a mutterallaa:
Ach wie schie is derhamof der Ufenbank,
wenn is Pfeifel brennt, werd de Zeit net lang,
wenn is Feier prasselt is’s in Stübel warm,
do ka’s wattern, doß Gott erbarm.

Of der Walt, do is schu immer esu,
do streiten de Leit, un hobn kaa Ruh.
A jeder will wos Bessersch sei
un bild sich ann Stiefel ei.
Do is’s an besten, mer nimmt sei Pfeif
un lacht sich när aans derzu.
Denn an schännsten is of der Ufenbank,
wenn es Pfeifel brennt, werd de Zeit net lang,
wenn is Feier prasselt is’s in Stübel warm,
do ka’s wattern, doß Gott erbarm.

Wort und Weise: Anton Günther